Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

Laterals

Ο Ασκόμπαφλος αναζητώντας τη θέση του στην παγκόσμια πρωτοπορία, δημοσιεύει για πρώτη φορά αποσπάσματα από το νέο βιβλίο της Cloé Yasmin Mumkin "Roots". Το έργο, το οποίο ανοίγει με το κείμενο που ακολουθεί, αποτελεί δείγμα του χαρακτηριστικού είδους πεζοποίησης που εδώ και χρόνια υπηρετεί η Mumkin (προφέρεται ΜYMKẼN και όχι Μάμκιν, Μέμκιν ή Μούμκιν, όπως διάφοροι την ονομάζουν στην Ελλάδα). 

Joe lived a colourful life and now it ended. Since this is not a transition but a final passing, we should hold a big celebration. 88 years. And now we plant a memory tree. It is about time…

She was born on a Wednesday but she passed two days later. No chance for a name. Perhaps no chance for memory. Are you sad?

Jonathan was born on a Friday and he actually got a name! Don’t be sad, everything is fine! His favourite thing when he was four years old was to make patterns with buttons. He also liked spinners. He liked spinning things. He used to spin his mother’s underpants to make them dry faster. Jonathan didn’t last long, at six he caught polio and passed. Are you sad?

Michael made it to ten! Unbelievable… unfortunately it did not last long. The second war broke and he was living in Amiens. He loved life on the farm, he liked to check every year since he was six if the swallows’ nests were occupied in the barn. Poor fellah, he ran an errand for an American (his mother had said he was from Des Moines, Iowa, a strange (second) name), and was shot. End of this one.

Sarah was special. She was a slow starter but her eyes caught the imagination of people! She was quite thin from a young age and her friends called her Sticks. Her smile captivated poor Bill who was too shy to show his feeling. His heart sank and he never made it. Don’t be sad for Bill, he just changed his name! Sticks didn’t play with matches but got involved into activism and civil rights. She was seen spinning a twister at a rally in Ohio when she was in the range of one of the national guard. Apparently Neil Young made a song about her and the others.

Howard was from Antrim, fed up for the green fields he left for the new land as soon as he made the ticket fare by cleaning the barns. His baggage consisted of a spinner and a mandolin. He met Eric in New York and opened the bakery together. He prepared his mother’s blueberry pie which one late night Mary came into the shop from the rain and tasted. She also tasted Howard’s lips that night and soon their daughter was eating blueberry pie too but at separate houses each weekend. He gave the spinner to his daughter when he passed from cancer in 2010. The mandolin broke on his short trip. Don’t be sad!

Henry gets a job, lives a life, sleeps a sleep, mediates mediocrity and exits stage left for a long sleep somewhere around fifty. Are you sad?

And he spins the spinner, walks a confident walk and a wears a constant smile. He is lucky along the way, but works hard to realise his dreams. He went to university, finally, and got a job. He tasted mediocrity and it was not like blueberry pie. Instead the lips of Rosie actually did taste like the blueberry contrary also to the name. Left his job and mediocrity, nowhere is the dreamer of the misfit so alone than there. He read a quote by T.E. Lawrence, shooted off without second thought to visit places. He read passionately and accumulated knowledge like a sponge. He only gets one shot. He saw more places and never left a stone untouched. Rosie couldn’t keep up, but neither was sad. Are you sad?

He never watched TV, but made sure he looked at the trees and read art and poetry and history and listened to music. Memory is history, and he likes to remember everything living for. He relinquishes countries, borders and sometimes friends. He makes a few more on the way. One day Kay comes along with a flat bicycle tyre from twenty years in the past. Her scent is familiar. She had a better chance finally than Bill. He fixes it and soon they were riding to the beach. The water took them away across the sea. Then a train took them ten years ahead into an apartment with a cat and a view. The cat stayed but they were always on the go and a taste of freedom. Suppression never resolved in any form. It remained suppressed.

And so Joe hits 88 with a watered sponge, a smile, a spinner and a memory tree next to Kay’s. It was about time…  

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

το κουνέλι και το ξυράφι


είσαι μια φιάλη
κάτι σαν δοχείο

μερικές μέρες είσαι κενή
περιεχομένου

μερικές είσαι γεμάτη αστραπές και θορύβους

κυλά η φαιά ουσία
κυλά και ο καιρός
σχεδόν δυο χρόνια

τρυφερή και αιχμηρή
γενικά σκουριασμένη





Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012

Οι θεοί του έρωτα


Οι Θεοί του Έρωτα
Λοβιμής
Φλέρης
Ναμασάκι
Σούρι



Ο Στόχος
Εράσμια
Ελισαίος



Λοβιμής: Συνάδελφοι, ποια είναι η στρατηγική μας;
Φλέρης: Χμ…Επιλογές Έρωτα…Ναμασάκι? Σε ακούμε!
Ναμασάκι: Ένας είναι ο τρόπος να κερδίσεις την καρδιά ενός κοριτσιού. Μια τομή 10 εκατοστών ακριβώς εδώ
Σούρι: Ένας άλλος τρόπος να κατακτήσεις μια γυναίκα είναι να κάτσεις πάνω στο αυγό της για 10 ημέρες…
Λοβιμής: Σούρι, σου υπενθυμίζω ότι η Εράσμια δεν είναι πιγκουΐνος
Φλέρης: Μέθοδος «Φεγγαράδα, κεριά, σερενάτα»;
Λοβιμής: Καμία ελπίδα! Συγκεντρωθείτε επιτέλους!
Ναμασάκι: Έχω και άλλες επιλογές…Το Μαγικό Φίλτρο 37
Λοβιμής: Το 37;
Σούρι: Το 37; Ιδρώτας φλαμίγκο και σκόρδο; Όχι!
Ναμασάκι: Το ξέρω, είναι επικίνδυνο, όπως και ο έρωτας…
Φλέρης: Λυπάμαι που το λέω, αλλά…μήπως δεν είναι γραφτό να είναι μαζί;
Λοβιμής: Μα, αν ήταν γραφτό εμείς τι δουλειά θα κάναμε;
Σούρι: Προτείνω να θέσουμε σε εφαρμογή την Επιχείρηση «Έρωτας από Ψηλά»
Λοβιμής: Τέλειο σχέδιο! Ο Σούρι θα ρίξει από ψηλά ένα κιβώτιο πάνω στο στόχο. Στη συνέχεια θα καρφώσουμε το κιβώτιο με αυτούς μέσα. Δεν έχουν επιλογές, ή θα ερωτευθούν ή θα πεθάνουν προσπαθώντας!
Φλέρης: Συναγερμός! Συναγερμός! Τα κατάφεραν μόνοι τους!
Λοβιμής: Τί, Δεν είναι Δυνατόν! Μα πώς;
Φλέρης: Μέθοδος «Φεγγαράδα, κεριά, σερενάτα»
Λοβιμής: Δηλαδή, μόνο μίλησαν και έπιασε;
Φλέρης: Έτσι δείχνουν τα στοιχεία…
Λοβιμής: Καθαρή τύχη…
Φλέρης: Αρχηγέ, είσαι προκατειλημμένος
Λοβιμής: Όχι, η τύχη είναι προκατάληψη

Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012

Ζωτική Δύναμη


Τίτλος: Ζωτική Δύναμη
Συγγραφέας: Κύριλλος Αντωνακάκης
Είδος: Μυθιστόρημα
Εκδόσεις: Εκδόσεις Ακρίδα
Τιμή: 18 ευρώ





Ο Κύριλλος Αντωνακάκης εμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα το 2001 με το μυθιστόρημα «Το Χρυσό Αγόρι» (Εκδόσεις Ακρίδα). Το νέο του βιβλίο «Ζωτική Δύναμη» (Εκδόσεις Ακρίδα, 2012), θα μπορούσε, υπό μία έννοια να χαρακτηριστεί ως συνέχεια του πρώτου. Ο Ιάκωβος από τη Θήβα που έγινε Jack στο City (αν και ο συγγραφέας υπονοεί ότι ο νεαρός χρηματιστής είχε δει το Λονδίνο μόνο στον Mr. Bean) μεταμορφώνεται σε Κάρολο που πολύ θα ήθελε να γίνει Jack, αλλά δεν του βγήκε.
Σε αντίθεση με τον ήρωα του πρώτου μυθιστορήματος που κατέκτησε αυτό που ήθελε, στο δεύτερο, οι επιθυμίες του ήρωα μένουν κάπου στη μέση του δρόμου. Το «Ζωτική Δύναμη» είναι γραμμένο με το ίδιο χιούμορ και ειρωνεία που αναγνωρίσαμε και στο πρώτο έργο του Αντωνακάκη. Ωστόσο, η διάφανη μελαγχολία της επικείμενης πτώσης του πρώτου βιβλίου, μετατρέπεται σε πηκτό, καυτό, χυλό. Όταν το όνειρο της μικροαστικής ζωής γίνεται πολυτέλεια, τότε κατανοείται και η γελοιότητά του.
  
Η ιστορία είναι απλή και η πλοκή κινείται μινιμαλιστικά στα χνάρια του «όλα θα είχαν γίνει σωστά, αν όλα δεν είχαν πάει λάθος». Αρχικά, ο αναγνώστης έχει την αίσθηση ότι παρακολουθεί έναν φιλόδοξο μικροαστό νέο που κυνηγά την ακαδημαϊκή και έπειτα επαγγελματική καταξίωση, την κοινωνική ανέλιξη, το χρήμα, το μερίδιό του από το ιλουστρασιόν lifestyle. Λόγω συγκυριών (εξωτερικών και προσωπικών που με χιούμορ περιγράφει ο συγγραφέας) τα όνειρα μένουν ανεκπλήρωτα. Ωστόσο, ο ήρωας συνεχίζει, με μια αυτιστική σχεδόν εμμονή, να επιδιώκει…τί; Τη ζωτική δύναμη. Μια δύναμη αυτοκαταστροφική και λυτρωτική, που δεν τον πάει παραπέρα αλλά τον πετάει έξω από τον ίδιο του τον εαυτό.
Καθώς η ιστορία εξελίσσεται, αντιλαμβανόμαστε πως ο Κάρολος δεν τρέχει για να βρει αλλά τρέχει για να ξεφύγει…

 Το σημείωμα του εκδότη αναφέρει: «Ο Κύριλλος Αντωνακάκης στο νέο του μυθιστόρημα, καταπιάνεται με τη ‘χαμένη γενιά της κρίσης’ ή, καλύτερα, με τη χαμένη γενιά και τα χαμένα κορμιά της». Δεν ξέρω αν ο Κάρολος Φουντουκίδης είναι χαμένο κορμί, σίγουρα όμως είναι κάποιος που άλλα έψαχνε και άλλα βρήκε και ψάχνεται ακόμα.
Ο χαρακτήρας του ήρωα εμπεριέχει μια αντίφαση. Από τη μια, οι αποτυχίες και ατυχίες του, η συσσωρευμένη απογοήτευσή του τον έχουν μετατρέψει από ονειροπόλο σε κυνικό. Στην παρέα διακηρύσσει με πάθος το δεκάλογο της λούφας και γίνεται ζηλωτής της ματαιότητας και της παραίτησης. Από την άλλη, νιώθει ότι αν παραιτηθεί από όσα δεν πιστεύει θα διαλυθεί. Στο τέλος επιλέγει και τα δύο. Δεν παραιτείται και διαλύεται. Η αυτοδιάλυση δεν είναι αυτοκτονία, είναι λύτρωση και απαιτεί ενέργεια. Ζωτική Δύναμη. Όπως χαρακτηριστικά εξομολογείται: «Παίρνω φόρα αν και ξέρω ότι και πάλι θα χτυπήσω τοίχο. Αισθάνομαι πως αν χαλιναγωγήσω τη ζωτική δύναμη, το αίμα του θα μεταμορφωθεί σε ακίνητο φυτοπλαγκτόν».

Όταν το δίπολο Παραίτηση-Ζωτική δύναμη ενυπάρχει στο ίδιο άτομο και τα συστατικά του στοιχεία αυτό-καταργούνται, στο τέλος του δρόμου δεν υπάρχει ούτε happy end ούτε mayhem. Μοναχά ένα λεπτό πέπλο απελπισίας ή η συνώνυμή της εμμονή σε μια από καιρό χαμένη ελπίδα.
Ο Κάρολος είναι ένας άνθρωπος ακραίος. Είναι υπερβολικά συνηθισμένος και υπερβολικά εξωπραγματικός. Είναι ένας παραιτημένος που έχει ανάγκη να βρίσκεται σε διαρκή κίνηση. Είναι αυτός που πάντα ζήλευε τον επιτυχημένο (λαμόγιο) τζίτζικα για να γίνει στο τέλος ψυχαναγκαστικός μέρμηγκας. Αυτός που περνά ώρες αυτό-ψυχαναλυόμενος αλλά, τελικά, αν κάποτε βρίσκει την ηρεμία ή ισορροπία του, είναι  μόνο τις στιγμές που χάνει τον εαυτό του. Στην αποδόμηση βρίσκει ανακούφιση σαν το βραχμάνο που αποζητά τη νιρβάνα. 

Carlina Θεοτόκη-Gallardo


Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012

ΓΚΡΙ ΠΑΛΤΟ


Γκρι παλτό κι έντονο βάψιμο 

στα χέρια ένα κουλούρι
κοιτώ πίσω απ’ το παράθυρο
το παράθυρο της ζωής μου 
βασική θέση 

Σπάσε επιτέλους αυτό το τζάμι... 



Vidrio roto, Centro de Arte de Maracaibo. (image by Alejandro J. Parede

Ημικρανία


Κηλίδες φωτός τρεμοπαίζουν στις νυσταγμένες σου ίριδες 

Τυφλές πεταλούδες χτυπούν τα φτερά τους τραβώντας προς το μαύρο περιβόλι 

Πράσινος μεσήλικας ιππέας κάτω απ' το μπαλκόνι σου και ένας λυγμός σφίγγεται στο μαξιλάρι

Βουλιάζει το στρώμα από το βάρος της αόρατης σκιάς που σε φυσά στο μάγουλο.
Ο λαιμός ξερός από τον καπνό του πούρου
Πόσα θυμιατά θα κάψεις πια στο εικονοστάσι της απελπισίας σου;

Καλύτερα να πάρεις μια ασπιρίνη.

Όταν κοιμάσαι με πονοκέφαλο, ξυπνάς με πονοκέφαλο.

Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2012

Ἱερὰ Ὁδὸς 343


Ἱερὰ Ὁδός…
Σὰ δρόμος τῆς ψυχῆς καὶ γιὰ μένα
ὅπως καὶ γιὰ τὸν ἀλλοτινὸ
λυρικὸ ποιητὴ…
Ἄγγελε… ἡ δική μου διαδρομὴ
«ἐκεῖνο πιὰ τὸ δείλι»
σταματᾶ στὸ 343.
Βραδιὰ ποίησης στὴν ἔπαυλη.
Δὲν μοῦ ἀξίζουν τέτοιες τιμές…
Οἱ οἰκοδεσπότες μὲ περιμένουν στὶς σκάλες.
«Δὲν θέλω ἐκδηλώσεις λατρείας», τοὺς λέω καταδεκτικὰ
πρὶν περάσουμε μέσα.
Αὐτὴ θὰ εἶναι ἡ λευκὴ περίοδος τῆς ποίησής μου.

Σάββατο 7 Ιανουαρίου 2012

"Θάνατε θέλω να σε σκοτώσω" Τα τελευταία ποιήματα της Ευγενίας Χατζιαγγέλου

Εδώ και μερικές μέρες ακούγεται έντονα ένα όνομα στα στέκια του Ασκόμπαφλου. Πολλοί φίλοι μας ρωτούν αν πράγματι έχουμε στα χέρια μας τα τελευταία ποιήματα της Ευγενίας Χατζιαγγέλου.

Το όνομα της Ευγενίας Χατζιαγγέλου δεν είναι ευρέως γνωστό. Αρκετοί θα εκπλαγείτε, ωστόσο, αναγνωρίζοντας στο ύφος ή σε ορισμένους από τους στίχους της, έργα της Καρπέλα Στερμίνα ή του Φωτίου Αντωνίου-Παπαζήση. Λογικό, καθώς η Ευγενία διέθετε τουλάχιστον 64  καταγεγραμμένα ετερώνυμα, προκαλώντας τους, ελάχιστους, μυημένους φίλους της να την προσφωνούν αστειευόμενοι «Fernanda Pesoa».

Κατόπιν συζητήσεων με τη διαχειρίστρια των πνευματικών δικαιωμάτων και νεότερη αδελφή της ποιήτριας, κ. Ερριέτη Χατζιαγγέλου, αποφασίστηκε ότι ο Ασκόμπαφλος –τόσο λόγω ύφους και κύρους όσο και λόγω της προσωπικής φιλίας που συνέδεε ανέκαθεν τις οικογένειες Χατζιαγγέλου και Ρενιέρη- είναι το ιδανικό βήμα για να ακουστούν τα τελευταία στιχουργήματα της Ευγενίας.

Αντί άλλης εισαγωγής, παραθέτουμε τα πρώτα λόγια της Ερριέτης όταν, πριν από λίγες ημέρες, ωσάν οδηγημένη από το αόρατο χέρι του μουσηγέτη Απόλλωνα, έφερε στο φως τους κρυμμένους ποιητικούς θησαυρούς της αδελφής της:


«Είναι συγκλονιστικό αυτό που μόλις συνέβη, τρέμω ακόμα απ τη συγκίνηση αλλά ήθελα τόσο να το μοιραστώ μαζί σας γιατί εσείς μόνο θα μπορούσατε να καταλάβετε, να απλώσετε το χέρι και να χαϊδέψετε τα ποιήματα της γλυκιάς μου Ευγενίας που βρήκα στο παλιό σκονισμένο μπαούλο που ανήκε στη μαμά μας. Θα ήθελα να σας κάνω κοινωνούς στα έργα που υπογεγραμμένα με ημερομηνία λίγο προτού πεθάνει […] είναι ιδιαιτέρως συναισθηματικά φορτισμένα καθώς η αρρώστια είχε δηλητηριάσει την ψυχή και το μυαλό της […] Η πολυαγαπημένη μου Τζενούλα τους τελευταίους μήνες είχε γίνει σκιά του άλλοτε πρόσχαρου και πληθωρικού εαυτού της».



Αγαπάω τον ουρανό
πάρε με Αγλαΐα, μη φοβάσαι
σχίσε Με! σκότωσε Με!
τι περιμένεις ;
θέλω να γαμηθώ αλλά είμαι νεκρή
φέρτε μου τον Χάρο να γαμηθώ. 



Η τελευταία φωτογραφία της Ευγενίας Χατζιαγγέλου πριν ταξιδέψει στη γειτονιά των αγγέλων


Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2012

Διαρροές

Πλατσουρίζω ἀνέμελα
ἀκολουθώντας  ἕνα καράβι
γεμάτο ρακένδυτους τουρίστες.

Ὁ ἦχος τῆς προπέλας μὲ ἑλκύει
«Μὴν πλησιάζεις πολύ, θὰ σὲ κομματιάσει»
μοῦ λέει ἕνα γέρικο δελφίνι.
«Ἢ θὰ μὲ ὑψώσει μέχρι τὸ κατάστρωμα Σάντσο» τοῦ ἀπαντάω.

                                   Φωνές.
Ἀγωνία.
Ξύπνημα.

Τὸ καράβι, τὸ καράβι!

Παντόφλες ἐπιπλέουν στὸ δωμάτιο.

Στὶς παλιὲς πολυκατοικίες
μὴν ἐμπιστεύεσαι τὰ ὑδραυλικά.

Τρίτη 3 Ιανουαρίου 2012

ΠΟΚΕΡ

το πόκερ της λήθης
Γερασμένες μάγισσες φοράνε πρόσωπα αγγέλων παίζουν το τελευταίο τους χαρτί, «ΟΛΑ Η ΤΙΠΟΤΑ» 


Η παρτίδα είναι στημένη, η σεξουαλικότητα επίπλαστη το γνωρίζουν, επιμένουν 


Μέχρι να τις ρίξουν στην πυρά 


Νέος Αιώνας 


Φύλα το λαιμό σου από δαγκωματιές

Απόβαση στη Μαδαγασκάρη


-Τι βλέπεις στρατιώτη;
-Ένα σκοτεινό τίποτα.
-Πρόκειται περί ανατομικής αδυναμίας. Μπορείς να τα καταφέρεις. Απλώς, σταμάτα να σκέφτεσαι.
- Προς τι όλη αυτή η ηχητική τρέλα; Αναφορά.
-Περίμετρος ασφαλής. Κίνηση στον τομέα Víctor Bravo. Ο Κόκορας μπήκε στο Κοτέτσι.
- Δεχόμαστε επίθεση. Πέσε κάτω και μείνε κάτω!
-Συγκεντρώσου. Μην σκέφτεσαι. Άκου το ένστικτό σου, αν και τεχνικά το ένστικτο δεν μιλάει.

-Α, μήπως νίκησα;
-Ναι, νίκησες. Συμβολικά, γιατί οι εχθροί αποδείχθηκαν φιλικοί τελικά.

Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2012

Το Βήμα του Βισνού


το σκονισμένο δωμάτιο του Paul Hazelton



Κοιτά τον τρύπιο μουσαμά στο τραπέζι.
 
Η προβολή της σκόνης καθώς το φλιτζάνι χτυπά πάνω στο πιατάκι του καφέ έχει ήδη γίνει ανάμνηση.

Τα χρόνια της εθελοδουλείας της συνθλίβονται κάτω από το τζαγγερνώτ της μνήμης.


Ανολοκλήρωτη διαδικασία που επαναλαμβάνεται προσπαθώντας να συμπληρώσει τις κουφάλες της.


Κάνει να φωνάξει το όνομά της αλλά αποκρούει με το χέρι την ανάσα της. Έχει καταφέρει και την ξεγελά τόσα χρόνια. Δεν θέλει να αφήσει δακτυλικά αποτυπώματα στην τελευταία μαγνητοταινία.