ΠΕΤΕΧΕΙΑ

Ανακάλυψα πρόσφατα ότι ήμουν διαμελισμένη

Ένιωσα να ότι έχω αδικηθεί

«κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε»

Μερικά μέλη μου δεν τα βρήκα ποτέ τελικά

Ήταν στα χέρια του Θεού

Αιχμές, αναισθητικό και σύγχρονες ανέσεις

ένα άδειο πιάτο

Δεν εξαρτάται από εμένα

Ομφαλοσκοπούμε αναγκαστικά

Γιατί δεν υπάρχει τίποτα μέσα μας να βρούμε

Είμαστε άδειοι

Είμαστε νεκροί

Είμαστε ελεύθεροι

L' École du Bois Sauvage

Στο σχολείο του άγριου δάσους το μάθημα αρχίζει αργία.

Στο προαύλιο, η κουρούνα, ο σκίουρος και το σαλιγκάρι σέρνουν τα εικαστικά κορμιά τους.
Ο κύριος διευθυντής στέλνει παθοπλάνταχτες ματιές στην κούπα του καφέ. Οκτώ και δέκα και έχει ήδη παγώσει.
Λαλεί ο πετεινός, ώρα να συρθούμε στην τάξη. 
Πρώτη ώρα: Ομφαλοσκόπηση. Το κοτσύφι αντιγράφει από την αλληγορική φιγούρα που κάθεται δίπλα του. Χαμένος κόπος. Ό,τι και να απαντήσει Λάθος. Η ερώτηση είναι παγίδα. 

Το κουδούνι χτυπά μετά την τρίτη πανσέληνο. 
"Έκλασε η νύφη, σχόλασε ο γάμος" συλλογίζεται η κυρία δασκάλα.

Όλοι θα εξέλθουν. Λίγο εκστατικοί, λίγο αλλήθωροι, λίγο βαριεστημένοι. 

Η γνώση αφήνει κουσούρια.

ΑΝΑΛΓΗΣΙΑ

Πρωινό φώς μπαίνει από το παράθυρο και μου τυφλώνει τα μάτια, εμπριμέ φορέματα και μικροσκοπικοί λοβοί αυτιών

Θέλω να σηκωθώ-δεν έχω πόδια, κάνω να τους αγγίξω- τα   χέρια μου εξαφανισμένα

Σιγά-σιγά αρχίζω και θυμάμαι, είμαι ακίνητος για χρόνια, παλιό ψυγείο που άφησαν στην άκρη της ακρογιαλιάς

Η αλοιφή δεν έπιασε, γνωστό το πρόβλημα με τη σωματική επαφή

Που είναι αυτά τα χάπια που μου υποσχέθηκαν;

Θα μπορέσω να τα φτάσω;

Αντίτιμο τους το σκουριασμένο βλέμμα και οι κουραστικές

στιχομυθίες, μου είπαν  να υποχωρήσω αν θέλω  να τα καταφέρω

Ψύξη-απόψυξη συναισθημάτων  με λάδι καρύδας, Ίδιες προσπάθειες που συνεχίζονται καιρό

Άγνοια του χρόνου που απομένει

Οι ανοιξιάτικες μέρες μας κάνουν διάφανους

Ο ήλιος δεν λυπήθηκε ποτέ κανένα

                                  

Τό παιδικό

Αγαπητοί αναγνώστες, όπως πολλοί από εσάς γνωρίζετε, η ομάδα του Ασκόμπαφλου οργώνει κάθε γωνιά της Ελλάδας αναζητώντας ποιητές-πολίτες (citoyens-poètes), ανθρώπους που, παραφράζοντας το κρέντο των Εκδόσεων αυτών, έχουν ταχθεί στο αέναο κυνήγι της χίμαιρας της ευτυχίας χωρίς ωστόσο να αυτοπεριορίζονται a priori ως λογοτέχνες. Ο πρώτος ποιητής-πολίτης είναι ο Δήμος Βαρνάβας. Δεν θερίζει ασκόμπαφλους αλλά ψαρεύει κέφαλους στα κρυστάλλινα νερά της Σίφνου. Ο Δήμος Βαρνάβας, στα 72 του χρόνια, ερωτεύτηκε την Οξάνα και ανακάλυψε τον Ελύτη. Ο Δήμος Βαρνάβας, δίχως να το ξέρει, είναι ο πρώτος Έλληνας νησιώτης μετα-ποιητής καθώς τα ποιήματά του σκαριφημένα πάνω στην καρίνα της τράτας του αποτελούν ένα είδος μόνιμης εγκατάστασης (installation).  Απολαύστε τον Δήμο Βαρνάβα. 

στό βράχο τοῦ πελάγους, σένα·

   θά βρίσκω καί θά χάνω  ~

                    

στήν ἐλιά, στή πέτρα,

στό καθιστικό·

στά νοτιοανατολικά τά ξένα ~

στό παραδοσιακό,

στό μπλέ τό παιδικό καί·

στά καστανά τά φουρτουνιασμένα ~

Ἀόρατος, ἐξόριστος, ἀόριστος

μέ φαρμάκι καί γραμμή

«τόν προσανατολισμό!»

Ανάχωμα

Αυτή είναι μια σπονδυλωτή ιστορία
για κάποιους που συναντήθηκαν τυχαία
σε έναν κυκλικό κόμβο

Εργάτες, εκδρομείς, διανομείς φυλλαδίων,
τυχαίοι πρωταγωνιστές και επιφανείς κομπάρσοι.
Όλα τα 'χε η Μαριορή

Η διαδρομή σταμάτησε απότομα στην έξοδο 12 προς Αγίους Θεοδώρους.

Έτρεξαν για λίγο στα χωράφια πίσω από τα κιγκλιδώματα ασφαλείας
Έπειτα λαχάνιασαν εκεί που οι παπαρούνες δίνουν στα πρώτα λυόμενα

Σούλα Σ' Αγαπώ
με πράσινη λαδομπογιά

και πάλι πίσω στην προπατορική μοναξιά της ευθείας.