Σκηνή πρώτη. Δέκα και δέκα μπαίνω σαν κυνηγημένος στη σκοτεινή αίθουσα. Τι ώρα άρχισε το έργο; Ήταν εννέα ή μήπως εννιά και δέκα; Μια ώρα καθυστέρηση είναι στυλ, μία και δέκα είσαι απλώς καθυστερημένος.
Το θέαμα δεν με ενδιαφέρει, την ξέρω την ιστορία για ένστικτα επιβίωσης και αλκοολικές μανάδες θα μας μιλήσουν πάλι, τα βλέπω ήδη γραμμένα στο μπλοκάκι μου, κουρελιασμένες σελίδες με αντικαταστάσιμες ιστορίες.
Βαρέθηκα. Καλύτερα να αρχίσω να ψάχνω για το πορτοφόλι μου. Το έχασα, το άφησα εκεί που ήμουν προτού έρθω, αλλά που ήταν αυτό. Πάλι καλά, ήταν σφηνωμένο ανάμεσα στο φαγωμένο ξύλο και το ξυρισμένο βελούδο της καρέκλας του. Φεύγω.
Σκηνή δεύτερη. Βάζω ξυπνητήρι στις 9. Σήμερα θα ανέβουμε στον Υμηττό. Ο Τούλιπ θα παριστάνει το λαγό στην αλάνα με τα χαμομήλια. Θα κάνει χόι-χόι! και αυτιστικά θα μας εξιστορεί τις περιπέτειες της άγνοιας και της τρέλας του.
Το θέαμα δεν με ενδιαφέρει, την ξέρω την ιστορία για την εξύψωση του πνεύματος, την μονοδιάσταση, την ύλη και την αντιύλη θα μας μιλήσει πάλι, τα βλέπω όλα και πάλι ήδη γραμμένα στην κάμερά μου, επαναλαμβανόμενα δευτερόλεπτα με ανούσιες ιστορίες.
Βαρέθηκα. Ψάχνω για τσίχλες, μου έχουν κλέψει το ποδήλατο και βαριέμαι να πάω στο περίπτερο. Θα στείλω τη μάνα μου. Φεύγω.
Ο Τούλιπ συνεχίζει το χόι-χόι! Μου έρχεται να γελάσω. Όχι, δεν είσαι παρανοϊκός είσαι περσόνα. Είμαστε διανοούμενοι.
