Πλατσουρίζω ἀνέμελα
ἀκολουθώντας ἕνα καράβι
γεμάτο ρακένδυτους τουρίστες.
Ὁ ἦχος τῆς προπέλας μὲ ἑλκύει
«Μὴν πλησιάζεις πολύ, θὰ σὲ κομματιάσει»
μοῦ λέει ἕνα γέρικο δελφίνι.
«Ἢ θὰ μὲ ὑψώσει μέχρι τὸ κατάστρωμα Σάντσο» τοῦ ἀπαντάω.
Φωνές.
Ἀγωνία.
Ξύπνημα.
Τὸ καράβι, τὸ καράβι!
Παντόφλες ἐπιπλέουν στὸ δωμάτιο.
Στὶς παλιὲς πολυκατοικίες
μὴν ἐμπιστεύεσαι τὰ ὑδραυλικά.
ἀκολουθώντας ἕνα καράβι
γεμάτο ρακένδυτους τουρίστες.
Ὁ ἦχος τῆς προπέλας μὲ ἑλκύει
«Μὴν πλησιάζεις πολύ, θὰ σὲ κομματιάσει»
μοῦ λέει ἕνα γέρικο δελφίνι.
«Ἢ θὰ μὲ ὑψώσει μέχρι τὸ κατάστρωμα Σάντσο» τοῦ ἀπαντάω.
Φωνές.
Ἀγωνία.Ξύπνημα.
Τὸ καράβι, τὸ καράβι!
Παντόφλες ἐπιπλέουν στὸ δωμάτιο.
Στὶς παλιὲς πολυκατοικίες
μὴν ἐμπιστεύεσαι τὰ ὑδραυλικά.
Ο Γοδεφρείγος έχει έναν θαυμαστό τρόπο να συνδυάζει το λυρικό παραμύθι με τον αστικό κυνισμό. Είναι αξιοθαύμαστη η ποικιλία συναισθημάτων -περιέργεια, αγωνία, μελαγχολία, γέλιο- που δημιουργεί στον αναγνώστη αυτό το μικρό ποίημα.
ΑπάντησηΔιαγραφή