Τρέχουμε ακίνητοι στο σκονισμένο δρόμο
Σκαλίζουμε κώδικες στην άσφαλτο που λιώνει
Από πίσω μας ατέρμονα ουρλιαχτά
να μας ακολουθούν για ώρες
Στρεβλοί ήχοι, ρουθουνίσματα ζώων και ανθρώπων
Ίχνη σκουριάς πάνω στο επίσημο κοστούμι σου
Ο ήλιος καίει αν και νύχτωσε νωρίς
Ίσως να μην είμαστε πλέον καν στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος
Δε θυμάμαι και δε θέλω να θυμάμαι πώς πέρασαν
οι τελευταίες μέρες
οι τελευταίες ώρες
τα τελευταία λεπτά
Θα ήθελα να μας θυμούνται σε αυτή την πόλη
μετά απο εκατοντάδες χρόνια
αφού την κάψουμε συθέμελα
Σκαλίζουμε κώδικες στην άσφαλτο που λιώνει
Από πίσω μας ατέρμονα ουρλιαχτά
να μας ακολουθούν για ώρες
Στρεβλοί ήχοι, ρουθουνίσματα ζώων και ανθρώπων
Ίχνη σκουριάς πάνω στο επίσημο κοστούμι σου
Ο ήλιος καίει αν και νύχτωσε νωρίς
Ίσως να μην είμαστε πλέον καν στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος
Δε θυμάμαι και δε θέλω να θυμάμαι πώς πέρασαν
οι τελευταίες μέρες
οι τελευταίες ώρες
τα τελευταία λεπτά
Θα ήθελα να μας θυμούνται σε αυτή την πόλη
μετά απο εκατοντάδες χρόνια
αφού την κάψουμε συθέμελα
Μα είναι δυνατόν μια ποιήτρια σαν την κυρία Μπουκουβάλα να μην έχει προταθεί ακόμα για το κρατικό βραβείο ποίησης; αλλά ούτε σαν καλλιτέχνης δεν μπορείς να ανανγωριστείς αν δεν γλείψεις πολιτικούς που δεν ξέρουν να γράφουν ούτε το όνομά τους
ΑπάντησηΔιαγραφήme aggikse vathia...
ΑπάντησηΔιαγραφή"Ίχνη σκουριάς πάνω στο επίσημο κοστούμι σου
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ ήλιος καίει αν και νύχτωσε νωρίς
Ίσως να μην είμαστε πλέον καν στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος" Πολύ ωραίο! Να είσαι καλά!
Constandin