Το πάρτι

Αστείοι σολοικισμοί και ανόητοι καινούργιοι φίλοι.

Το βαλς θέλει να χορέψει αλλά το στομάχι του είναι βαρύ, στομωμένο από ψεύτικο γέλιο και ανοησία.

Ξεκοιλιασμένο ξεπέφτει, συντετριμμένο κατακρημνίζεται, από τον πυρήνα, στην τριμμένη πολυθρόνα. 

Λέει: "Δεν μπορώ με πονούν τα πόδια μου" ζηλεύει, το δίχως άλλο, τη σκιά του που λυγερή και αιθέρια λικνίζεται ακόμη στους τοίχους της απέναντι οικοδομής που χρόνια περιμένει την ανέγερσή της.

Πάντα στα τελειώματα αλλά ποτέ στο τέλος, πάντα λίγο πιο πάνω από τον ημιώροφο. 

Το σιρίτι μου έχει φθαρεί, η στιλπνότητα εθαμπώθει, δεν θα κάτσω κάτω από το φως, στη σκιά είναι καλύτερα, έχει μυστήριο και δεν δείχνει το κενό.