ΑΝΑΛΓΗΣΙΑ

Πρωινό φώς μπαίνει από το παράθυρο και μου τυφλώνει τα μάτια, εμπριμέ φορέματα και μικροσκοπικοί λοβοί αυτιών

Θέλω να σηκωθώ-δεν έχω πόδια, κάνω να τους αγγίξω- τα   χέρια μου εξαφανισμένα

Σιγά-σιγά αρχίζω και θυμάμαι, είμαι ακίνητος για χρόνια, παλιό ψυγείο που άφησαν στην άκρη της ακρογιαλιάς

Η αλοιφή δεν έπιασε, γνωστό το πρόβλημα με τη σωματική επαφή

Που είναι αυτά τα χάπια που μου υποσχέθηκαν;

Θα μπορέσω να τα φτάσω;

Αντίτιμο τους το σκουριασμένο βλέμμα και οι κουραστικές

στιχομυθίες, μου είπαν  να υποχωρήσω αν θέλω  να τα καταφέρω

Ψύξη-απόψυξη συναισθημάτων  με λάδι καρύδας, Ίδιες προσπάθειες που συνεχίζονται καιρό

Άγνοια του χρόνου που απομένει

Οι ανοιξιάτικες μέρες μας κάνουν διάφανους

Ο ήλιος δεν λυπήθηκε ποτέ κανένα

                                  

Τό παιδικό

Αγαπητοί αναγνώστες, όπως πολλοί από εσάς γνωρίζετε, η ομάδα του Ασκόμπαφλου οργώνει κάθε γωνιά της Ελλάδας αναζητώντας ποιητές-πολίτες (citoyens-poètes), ανθρώπους που, παραφράζοντας το κρέντο των Εκδόσεων αυτών, έχουν ταχθεί στο αέναο κυνήγι της χίμαιρας της ευτυχίας χωρίς ωστόσο να αυτοπεριορίζονται a priori ως λογοτέχνες. Ο πρώτος ποιητής-πολίτης είναι ο Δήμος Βαρνάβας. Δεν θερίζει ασκόμπαφλους αλλά ψαρεύει κέφαλους στα κρυστάλλινα νερά της Σίφνου. Ο Δήμος Βαρνάβας, στα 72 του χρόνια, ερωτεύτηκε την Οξάνα και ανακάλυψε τον Ελύτη. Ο Δήμος Βαρνάβας, δίχως να το ξέρει, είναι ο πρώτος Έλληνας νησιώτης μετα-ποιητής καθώς τα ποιήματά του σκαριφημένα πάνω στην καρίνα της τράτας του αποτελούν ένα είδος μόνιμης εγκατάστασης (installation).  Απολαύστε τον Δήμο Βαρνάβα. 

στό βράχο τοῦ πελάγους, σένα·

   θά βρίσκω καί θά χάνω  ~

                    

στήν ἐλιά, στή πέτρα,

στό καθιστικό·

στά νοτιοανατολικά τά ξένα ~

στό παραδοσιακό,

στό μπλέ τό παιδικό καί·

στά καστανά τά φουρτουνιασμένα ~

Ἀόρατος, ἐξόριστος, ἀόριστος

μέ φαρμάκι καί γραμμή

«τόν προσανατολισμό!»