Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013

Η πεταλούδα της Γάνδης

Θα θυμάμαι πάντα εκείνο το βράδυ στη Γάνδη που έριξε πυρακτωμένες νιφάδες – μοναδικό φαινόμενο

Στο πλακόστρωτο στενό

Χιόνιζε μέχρι που το έστρωσε

Χιόνιζε μέχρι που θάφτηκα κάτω από τον καυτό πάγο

Χωρίς αιτία και αποφυγή

Μου καταλογίζεις την ομφαλοσκόπηση

Ακούω τις καμπάνες να χτυπούν και ξέρω ότι η διορία μου να είμαι φυσιολογικός τελειώνει


Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013

Απόνερα

Πάντα σε θυμόμουν εθελούσια ασθμαίνων:
Στο πέρασμά σου άφηνες χρωματιστά κουρέλια,
Νερά και απόνερα,
Όνειρα και απόνειρα

Ήρθες και πάλι να μου μιλήσεις για τις καλές ημέρες.
Πάντα με τη γνωστή σου χαρούμενη μελαγχολία,
Από μακριά μου έμοιαζες παιδί με καραμπίνα.
Για ακόμη μια φορά, ξέγνοιαστα απαισιόδοξος,
Σαν τροπική πεταλούδα με παγωμένο αίμα.

Ένα είναι σίγουρο:
Όταν σε ονειρεύομαι ξυπνάω πάντα με καλή διάθεση

Αν και λίγο πιασμένη.


































Wastewater

I always remember you enjoying gasping:
Your movement was marked by a succession of colourful rags,
by trails of water and wastewater,
dreams and wastedreams

You came back to talk to me about the good old days.
Always with your famous joyful melancholy,
Looking at you from a distance, you made me think of a child holding a shotgun.
Once again a carefree pessimist,
A cold blooded tropical batterfly.

For one thing I am certain:
When I dream of you, I always wake up feeling in a good mood

Although a bit stiff.

Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2013

Οι Stixoi Constandin είναι σε όλα In‏

Ο Rovespieros μας συστήνει τον Constandin
Έχουμε την τιμή να φιλοξενούμε ενδεικτικό δείγμα της δουλειάς του Constandin.Μιας αινιγματικής φυσιογνωμίας,σύγχρονου κοσμοκαλόγερου και τυχοδιώκτη του οποίου η φήμη ως εξορκιστή στα χρόνια της Επανάστασης στη Ν.Αφρική έφθασε μέχρι τις σύγχρονες Δυτικές Μεγαλουπόλεις.Ο Rovespieros συναντήθηκε με τον Constandin τα χρόνια εκείνα και αναπτύχθηκε μια άσπονδη φιλία και μια διακριτική συγγένεια η οποία είναι εμφανείς στα έργα τους.Απολαύστε τον: 



Σήμερα σηκώθηκα νωρίς
ο αέρας ψιθύριζε ακατανόητες
λέξεις από τις χαραμάδες που
βρήκε να διαφυγεί για να σωθεί.

Ενοχλητικός θα πεις
αλλά και απαραίτητος
αφού σκόρπιζε ευωδιές
αιώνων φθινοπωρινών
και τις ένωνε σε ένα χορό
ατέρμονων γεύσεων και συνειρμών.

Μια ματιά μου
βρήκε διέξοδο
από το θολό παράθυρο
που προσπάθησε
να την εμποδίσει
πως να το καταφέρει
αφού με φως θα το νοτίσει.

Με το δάκτυλο τρεμάμενο 
πλησίασα λίγες σταγόνες
τις ταίριαξα ώστε να
σχηματίσουν μια έννοια
μια λέξη αιώνια.

Άφησα το κρύο τζάμι
να ακούει το
θλιμμένο τραγούδι της
άπονης βροχής
που σφυροκοπούσε
το χώμα για να προλάβει να κρυφτεί.

Έτρεξα στη πόρτα να προλάβω
να δραπετεύσω
σε κάτι που ποτέ δεν κατάλαβα
σε κάτι άγνωστο
σε ένα μήνυμα
που ποτέ δεν έλαβα
αλλά πάντα το περίμενα.

Δυό λέξεις βιαστικές
με προσπέρασαν
κρίμα έτρεχαν πολύ
και με ξεπέρασαν.

Πλησιάζω δειλά και τρομαγμένα
ένα όνειρο που φοβάται που δείχνει
να διστάζει έτσι λέει το έμαθαν.

Όχι δεν πρέπει να το φοβίσω
πρέπει ψυχή να δώσω

και στο τέλος θα δεις θα το κερδίσω.

Κυριακή 11 Αυγούστου 2013

 ΣΑΡΚΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ


Λίγο πριν τα μεσάνυχτα πύλες ανοίγουν
ο κήπος του Επίκουρου καλεί
Πλάσματα  αναδύονται απ’ τα δέντρα,
σάρκες κρατούν αλκοολούχο νέκταρ και προσφέρουν, βλέμματα που διψούν για το ταξίδι
Ο τόπος μας ενδείκνυται για μύριες συζητήσεις, 
για μακροπρόθεσμα σχέδια και πλάνα,
απόψεις και προοπτικές της προεξόφλησης μιας ράντας,
αμφισβητήσιμη συνθήκη
Οι προσδοκίες μας στη ράχη της συκιάς
Πρωί τρέξε στη θάλασσα, 
πνίξε στα σίγουρα όλες  τις προσδοκίες
Κάνε το γρήγορα πριν μεγαλώσουν τα κουτάβια
Για λίγο μέτοικος ξένων σωμάτων,
ρουφώντας την παραίσθηση άλλαξε δέρμα
Προσκυνητής της σάρκας, λάτρης του τώρα
είδες το θαύμα προτού να  επιστρέψεις στο σκοτάδι 


 Η ΜΠΑΛΑΡΙΝΑ


Ευχαριστώ ω δαίμονες μου!!
Οι μάχες που έδωσα μαζί σας  με έκαναν τόσο δυνατό
Αντίρροπες δυνάμεις, σε σας χρωστώ μεγάλη ευγνωμοσύνη
Καθώς με ωθούσατε στον πάτο, μπορούσα κι έβλεπα πιο καθαρά το φως
Το ξέρω πια ο ίδιος άγγελος σας στέλνει
Αλτρουιστής-διεστραμμένος, μοιάζει με εμένα
Με βοηθά, με περιπαίζει, σαρκάζει και μελαγχολεί
Σε γέφυρα ετοιμόρροπη μου δείχνει  μονοπάτι, ακολουθώ
Κι όταν αυτή θα τσακιστεί στα 2
Στη θάλασσα θα περπατήσω
Αντίκρυ  με καλεί η μπαλαρίνα

σε χορό αιώνιο, σε χορό ερωτικό 

 

Κυριακή 26 Μαΐου 2013

Ο Χορός της Κερασιάς

Το δωμάτιο σαν εγκαταλελειμμένο πριν από εβδομήντα χρόνια. Οι βελούδινες κουρτίνες τραβηγμένες κρύβουν τα χτισμένα παράθυρα. Κάθεται μπροστά στον καθρέφτη με το βαρύ γύψινο κάδρο προσηλωμένος στο γουδί. Αψιδιά, αλεύρι, μανδραγόρας. Με περίσκεψη απλώνει την πομάδα.

Πρώτα στο πρόσωπο. Η αλοιφή κάνει ρυάκια που βαλτώνουν στις ρυτίδες του. Είναι περίεργο πως μετά από κάποια ηλικία η μάσκα σε κάνει να μοιάζεις γηραιότερος. 

"Την επόμενη φορά να θυμηθώ να βάλω λίγο μελισσοκέρι". 

Μετά στο σώμα. Αγγίζει τις ουλές του. 

"Οι πληγές μου είναι δύο ειδών, του θανάτου και της αγάπης. Για τις πρώτες οι φίλοι με είπαν ήρωα, για τις δεύτερες παιδεραστή και προδότη. Πλέον δεν ξεχωρίζουν".

Ο Μέγας Στρατηγός έφιππος περιμένει τον άρχοντα στην πύλη. Η εκπαίδευση στο δάσος θα διαρκέσει δύο μήνες. Κάθε νύχτα, δίπλα στο ποτάμι, κάτω από την μεγάλη κερασιά απλώνει το φαρδύ μανίκι του κιμονό του να ξαπλώσει ο πρίγκιπας. Κάθε πρωί, βρίσκει το μαύρο ρούχο ανθισμένο. 




Τελειώνει το βάψιμο, βάζει την πανοπλία του φακίρη. Κράνος, θώρακας, γάντια και περικνημίδες από καρφιά. Κάτι σαν μοναχός-πολεμιστής, ίσως βασιλικός γελωτοποιός, σίγουρα ζητιάνος. Και σήμερα θα προσκαλέσει με μανία τους περαστικούς να του πετάξουν σάπια φρούτα.

"Αυτό είναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις;"


Σάββατο 13 Απριλίου 2013

ΡΑΧΕΣ 2012

Τρέχουμε ακίνητοι στο σκονισμένο δρόμο
Σκαλίζουμε κώδικες στην άσφαλτο που λιώνει
Από πίσω μας ατέρμονα ουρλιαχτά
να μας ακολουθούν για ώρες
Στρεβλοί ήχοι, ρουθουνίσματα ζώων και ανθρώπων
Ίχνη σκουριάς πάνω στο επίσημο κοστούμι σου
Ο ήλιος καίει αν και νύχτωσε νωρίς
Ίσως να μην είμαστε πλέον καν στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος

Δε θυμάμαι και δε θέλω να θυμάμαι πώς πέρασαν
οι τελευταίες μέρες
οι τελευταίες ώρες
τα τελευταία λεπτά

Θα ήθελα να μας θυμούνται σε αυτή την πόλη
μετά απο εκατοντάδες χρόνια
αφού την κάψουμε συθέμελα

Δευτέρα 1 Απριλίου 2013

Investigations



"When you are born with the taste of the sun on your mouth and the perfume of the salt on your skin, you become privy to the mystery of the primal essence. This is a constant feeling of presque-vu, of constantly having a word at the tip of your tongue that you know you will never be able to utter properly. And, that is the reason why the mediterranean is the quintessential pessimist".
Ithea Antioco 



Love is on the roof,
Love is on the street, 
Love is on the bus,
Love is in the office,
Love is in the pub,
Love is in the laundry..

you are, where?

Η Ιθαία Αντίοκο γεννήθηκε πριν από 14 χρόνια μέσα σε μια ψαρότρατα ανοικτά του νησιού Sant'Antioco νοτιοδυτικά της Σαρδηνίας. Οι συνθήκες της γέννησής της και η ζωή στο μικρό νησί τη στιγμάτισαν για πάντα. Παιδί-θαύμα, πνεύμα ανήσυχο, ταραγμένο, πάντα σε αναζήτηση του νέου, πάντα δεμένο με τα σμαραγδένια νερά και το άσπρο φως της Μεσογείου. Παιδί του Οδυσσέα, του Πυθέα, του Μάρκο Πόλο. 


Κυριακή 3 Μαρτίου 2013

Quotidianity


Αφιέρωμα στη νέα γενιά ποιητών της λατινικής Αμερικής /  Florencia Farjado - Borreal

Είναι κοινό μυστικό ότι η Carlina Θεοτόκη- Gallardo οργώνει τη λατινική Αμερική με μοναδικό σκοπό να συναντήσει από κοντά μερικούς από τους πιο πρωτοπόρους εκφραστές της νέας λατινοαμερικανικής ποίησης.
Με μεγάλη χαρά ο Ασκόμπαφλος φιλοξενεί ορισμένους εκπροσώπους αυτής της νέας γενιάς ποιητών. Οι στίχοι τους, όπως αναρτώνται στον Ασκόμπαφλο, θα συνοδεύονται συχνά από χειρόγραφα. Τα εισαγωγικά σχόλια και οι μεταφράσεις είναι της Carlina. Καλή ανάγνωση.

Το αφιέρωμα ξεκινά με την παρουσίαση της Florencia Farjado - Borreal, της 17χρονης ποιήτριας από την Κολομβία, το «καταραμένο λουλούδι» (flor maldito) της λατινοαμερικανικής ποίησης. Η μετάφραση του ποιήματος από τα ισπανικά έχει γίνει από την Carlina. Οι εισαγωγικές σημειώσεις  από το ημερολόγιο της Carly δεν έχουν μεταφραστεί ακόμα και παρατίθενται στα ισπανικά:

La conocímos en 2009 a través su libro "La Balena rosada". Aquellos poemas, en los que el lirismo descriptivo, el reflejo de la atracción que despertaron en la autora el océano y la tierra y la gente del golfo de Urabá se unen a originales hallazgos formales, presididos por el sarcasmo, la crítica irónica y el espíritu de rebeldía. En esos años de adolesencia, Florencia afirmaba que el poeta debía de hacerse «vidente» por medio de un «largo, inmenso y racional desarreglo de todos los sentidos».
Los años siguentes estan marcados por su misteriosa desaparición. La vida no le ha sido muy facil a la jóven poeta. Primero, buscando experiencias liberatorias, se  mudó con un primo tercero, casi desconocido al archipiélago de Guadalupe, presentando pequeños papeles en los teatros de las ciudades por donde pasaba. Cuando el primo decide terminar su relación profesional y amorosa con Florencia, ella, fuera de sí le hiere de un tiro y es condenada a dos años de prisión, que cumple en Basse-Terre y en Gustavia.
De vuelta a Colombia, se lanza de nuevo a la poesia y en Enero 2013 nos entrega su segundo libro "Cadena perpetua en cocinas desmontadas". Sus versos estan dotados de un vigoroso poder expresivo, de un estilo torturado, a la vez violento y profundamente lírico.
Le gusta mucho citar a los poetas malditos y su frase favorita es : "Una tirada de dados jamás derogará el azar” de Mallaremé.


Quotidianity

If I cook this soup is for us/
And I always try to add silence, useless words and/
All the controversy of each day/
The aromas of the artichoke will make/
Τhe possible bitterness of our humanity disappear/

But, In case you don’t like this culinary solution/
 Do me a favour/
 Take the bowl/ and the spoon/ and mix it alone

I’ll declare myself on eternal strike.


Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2013

Look Down

Μέρες τώρα κάτι με τρώει, νιώθω μια εξάντληση.

Κι όμως, πέρυσι μου πέρασαν καινούργιο λούστρο.  Απλόχερα μου πρόσφεραν μια κούρα σύσφιξης.

 Δεν έχω παράπονο. Είμαι τυχερή. Από το διάδρομο, πίσω από τη σκάλα, σπάνια κανείς περνά, εκτός από τις υπηρέτριες (και τους κυρίους, μερικές φορές, όταν διακινδυνεύουν με τους απαγορευμένους έρωτες στο σπίτι).
Τέλος πάντων, η αραιή κίνηση με έχει κρατήσει σφριγηλή.

Αυτά ως την περασμένη Δευτέρα, ή μήπως Τετάρτη... έχω αρχίσει και ξεκουτιαίνω.
Από τότε η κίνηση άρχισε να πληθαίνει. Ξαφνικά όλοι, ή κάποιος τέλος πάντων, τα έχει βάλει μαζί μου. Τρίβει, χαράζει, ροκανίζει, χθες έβγαλε και τους μεντεσέδες.

Μα τι κάνει;
Με το ζόρι κρατιέμαι, στην πρώτη φάλαγγα του τελευταίου δακτύλου. Ο ιδρώτας ποτίζει το πάτωμα της εγκαταλελειμμένης κάβας. Βλέπω τα πριονίδια μου να διακόπτουν εδώ και εκεί τη γυαλάδα της υγρασίας.

Ο πόνος είναι αφόρητος.
Κάθε βήμα μου θρυμματίζει τις ίνες.
Μέσα μου σπάω.
Ο θόρυβος είναι τρομακτικός.
Σε καταριέμαι.
Θα εκδικηθώ 

Ο επόμενος θα πέσει μαζί μου.


Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013

ΤΕΤΑΡΤΗ



Η Τετάρτη είναι μια μέρα μεσοβέζικη
Η Τετάρτη είναι άνθη πατημένα
Τα υγρά μετά από μιας νύχτας χαρά
Μου φέρνει στο μυαλό κελιά, σβησμένα αστέρια και αποτσίγαρα
Τον ήχο του παπουτσιού μου σε σπασμένα γυαλιά
Εγκληματικό ατέρμονο τοπίο


Η Τετάρτη σα να σου λέει
Εγώ δεν έπρεπε να είμαι εδώ
Εσύ δεν έπρεπε να είσαι μαζί μου εδώ
Επιθετική, λυσσασμένη, επίμονη – αναρωτιέμαι αν ήταν πάντα έτσι

Μην αγγίξεις τίποτα


Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2013

Η ΕΚΔΟΣΗ

Θέλω να εκδοθώ, να μπω σε γκρίζα σπίτια
κουρασμένα σούρουπα ημιθανών ζωών

να πάρω μέρος σε κατ επίφαση αυτόβουλες πορείες

να χορέψω χαρούμενος στις ντόπες του Σαββάτου

να δαγκωθώ στα όρια της αντοχής

να δω παιδικά όνειρα την ώρα της σιγής

κι όταν θα αναλωθώ……………………………  

Θα γίνω πάλι δέντρο                                                                              

Αυτό είναι λύτρωση



Σημ.: Με αφορμή το «Ένα πεύκο στην ακρογιαλιά» του Μιλτιάδη Πασχαλίδη