Ζωτική Δύναμη

Τίτλος: Ζωτική Δύναμη

Συγγραφέας: Κύριλλος Αντωνακάκης

Είδος: Μυθιστόρημα

Εκδόσεις: Εκδόσεις Ακρίδα

Τιμή: 18 ευρώ

Ο Κύριλλος Αντωνακάκης εμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα το 2001 με το μυθιστόρημα «Το Χρυσό Αγόρι» (Εκδόσεις Ακρίδα). Το νέο του βιβλίο «Ζωτική Δύναμη» (Εκδόσεις Ακρίδα, 2012), θα μπορούσε, υπό μία έννοια να χαρακτηριστεί ως συνέχεια του πρώτου. Ο Ιάκωβος από τη Θήβα που έγινε Jack στο City (αν και ο συγγραφέας υπονοεί ότι ο νεαρός χρηματιστής είχε δει το Λονδίνο μόνο στον Mr. Bean) μεταμορφώνεται σε Κάρολο που πολύ θα ήθελε να γίνει Jack, αλλά δεν του βγήκε.
Σε αντίθεση με τον ήρωα του πρώτου μυθιστορήματος που κατέκτησε αυτό που ήθελε, στο δεύτερο, οι επιθυμίες του ήρωα μένουν κάπου στη μέση του δρόμου. Το «Ζωτική Δύναμη» είναι γραμμένο με το ίδιο χιούμορ και ειρωνεία που αναγνωρίσαμε και στο πρώτο έργο του Αντωνακάκη. Ωστόσο, η διάφανη μελαγχολία της επικείμενης πτώσης του πρώτου βιβλίου, μετατρέπεται σε πηκτό, καυτό, χυλό. Όταν το όνειρο της μικροαστικής ζωής γίνεται πολυτέλεια, τότε κατανοείται και η γελοιότητά του.
  
Η ιστορία είναι απλή και η πλοκή κινείται μινιμαλιστικά στα χνάρια του «όλα θα είχαν γίνει σωστά, αν όλα δεν είχαν πάει λάθος». Αρχικά, ο αναγνώστης έχει την αίσθηση ότι παρακολουθεί έναν φιλόδοξο μικροαστό νέο που κυνηγά την ακαδημαϊκή και έπειτα επαγγελματική καταξίωση, την κοινωνική ανέλιξη, το χρήμα, το μερίδιό του από το ιλουστρασιόν lifestyle. Λόγω συγκυριών (εξωτερικών και προσωπικών που με χιούμορ περιγράφει ο συγγραφέας) τα όνειρα μένουν ανεκπλήρωτα. Ωστόσο, ο ήρωας συνεχίζει, με μια αυτιστική σχεδόν εμμονή, να επιδιώκει…τί; Τη ζωτική δύναμη. Μια δύναμη αυτοκαταστροφική και λυτρωτική, που δεν τον πάει παραπέρα αλλά τον πετάει έξω από τον ίδιο του τον εαυτό.
Καθώς η ιστορία εξελίσσεται, αντιλαμβανόμαστε πως ο Κάρολος δεν τρέχει για να βρει αλλά τρέχει για να ξεφύγει…

 Το σημείωμα του εκδότη αναφέρει: «Ο Κύριλλος Αντωνακάκης στο νέο του μυθιστόρημα, καταπιάνεται με τη ‘χαμένη γενιά της κρίσης’ ή, καλύτερα, με τη χαμένη γενιά και τα χαμένα κορμιά της». Δεν ξέρω αν ο Κάρολος Φουντουκίδης είναι χαμένο κορμί, σίγουρα όμως είναι κάποιος που άλλα έψαχνε και άλλα βρήκε και ψάχνεται ακόμα.
Ο χαρακτήρας του ήρωα εμπεριέχει μια αντίφαση. Από τη μια, οι αποτυχίες και ατυχίες του, η συσσωρευμένη απογοήτευσή του τον έχουν μετατρέψει από ονειροπόλο σε κυνικό. Στην παρέα διακηρύσσει με πάθος το δεκάλογο της λούφας και γίνεται ζηλωτής της ματαιότητας και της παραίτησης. Από την άλλη, νιώθει ότι αν παραιτηθεί από όσα δεν πιστεύει θα διαλυθεί. Στο τέλος επιλέγει και τα δύο. Δεν παραιτείται και διαλύεται. Η αυτοδιάλυση δεν είναι αυτοκτονία, είναι λύτρωση και απαιτεί ενέργεια. Ζωτική Δύναμη. Όπως χαρακτηριστικά εξομολογείται: «Παίρνω φόρα αν και ξέρω ότι και πάλι θα χτυπήσω τοίχο. Αισθάνομαι πως αν χαλιναγωγήσω τη ζωτική δύναμη, το αίμα του θα μεταμορφωθεί σε ακίνητο φυτοπλαγκτόν».

Όταν το δίπολο Παραίτηση-Ζωτική δύναμη ενυπάρχει στο ίδιο άτομο και τα συστατικά του στοιχεία αυτό-καταργούνται, στο τέλος του δρόμου δεν υπάρχει ούτε happy end ούτε mayhem. Μοναχά ένα λεπτό πέπλο απελπισίας ή η συνώνυμή της εμμονή σε μια από καιρό χαμένη ελπίδα.
Ο Κάρολος είναι ένας άνθρωπος ακραίος. Είναι υπερβολικά συνηθισμένος και υπερβολικά εξωπραγματικός. Είναι ένας παραιτημένος που έχει ανάγκη να βρίσκεται σε διαρκή κίνηση. Είναι αυτός που πάντα ζήλευε τον επιτυχημένο (λαμόγιο) τζίτζικα για να γίνει στο τέλος ψυχαναγκαστικός μέρμηγκας. Αυτός που περνά ώρες αυτό-ψυχαναλυόμενος αλλά, τελικά, αν κάποτε βρίσκει την ηρεμία ή ισορροπία του, είναι  μόνο τις στιγμές που χάνει τον εαυτό του. Στην αποδόμηση βρίσκει ανακούφιση σαν το βραχμάνο που αποζητά τη νιρβάνα. 

Carlina Θεοτόκη-Gallardo